Trenuj, nie wariuj - słów kilka o internetowych radach fitnessowych

Ja dziś nie o pączkach i ich anatomii (sorry). Nie o tym, jak je spalić i ile czasu z jaką intensywnością trzeba dłubać palcem w nosie, aby ani jeden krepelek nie poszedł tam, gdzie nie chcemy.

Dziś krótko, z cyklu: co mi we łbie gra ;)

Może ja jestem innego sortu, ale uważam, że świat sportu, fitnessu, ogólnie rzecz ujmując aktywności fizycznej, zaczął iść w jakąś totalnie porąbaną stronę, której ja osobiście nie ogarniam.

Internety sypią jak z rękawa złotymi radami, co ćwiczyć, kiedy i gdzie najlepiej, co ubrać aby nie odbiegać zanadto od najnowszych trendów bo oczywista oczywistość, że dresy czy legginsy “no name” to -500 od zajebistości. Instagramy i Facebooki strzelają po oczach sześciopakami, bickami i tyłkami, które nie mieszczą się w wyświetlaczach telefonów (wszystko oczywiście #nofilter i w majtach Calvina Kleina, bo inne to obciach na resorach). Ach i ta bezcenna dawka codziennej motywacji: “rusz dupę!”, “nie bądź ci..apa” z głównym przesłaniem “forma do lata sama się nie zrobi”, a bikini na miarę nie szyją więc trzeba koniecznie się wcisnąć w rozmiar rzędu S, bo inaczej na plażę wstęp wzbroniony i w ogóle najlepiej ludziom na oczy się nie pokazuj. O mateńko, pranie mózgu zjadasz na śniadanie i popijasz poranną kawą.

Obserwuję cały ten cyrk i jedyne co hamuje mnie przed wyjściem na ulicę i strzelaniem do przypadkowych ludzi jest...trening, of kors ;)

Jednak nie ukrywam, jestem takim małym świrem, który przeszedł na sobie wiele crash testów i z niejednej internetowej witryny porady przerabiał w realu. Efekt? Utrata wiary w to co robię, w swoje umiejętności, postępy i chęci do mojej dalszej małej walki. I co gorsza, ślepe maglowanie ćwiczeń, które nie do końca dobrze wpływały na moją sylwetkę. Głupie? No, jak jasna cholera!

Niemiłosiernie wkurza mnie, że w całym tym motłochu ginie śmiercią tragiczną to co najważniejsze: przyjemność z treningu, myśl o kopnięciu endorfinką, o zdrowiu, o większej sprawności, znakomitym samopoczuciu i bezcennej satysfakcji po skończonym wycisku jaki sobie zafundujemy.

Ja ćwiczę ponieważ chcę być sprawna, zdrowa, silna, chcę przełamywać własne słabości i granice..chcę się świetnie czuć we własnej skórze, a odbicie w lustrze cieszące oko to wisienka na torcie. Nie chcę się porównywać z innymi fit dziewuchami. Choć niestety dzięki uprzejmości social mediów czasem ciężko to przeskoczyć. Myślę, że każdy/a z nas ma taki etap na swoim koncie. W moim przypadku do tego wszystkiego dochodzi fakt, że od 30-stu lat niezmiernie krytyczna i wymagająca w stosunku do siebie, ze mnie menda. Zawsze uważam, że mogę zrobić coś lepiej, solidniej, bardziej. Na palcach jednej ręki mogę policzyć sytuacje, kiedy to przyznałam, tak z pełną satysfakcją i zadowoleniem, że zrobiłam dobrą robotę. Gdy udało mi się nabrać dystansu do tych wszystkich internetowych kwiatków, w końcu doszłam ze sobą do ładu i znalazłam na siebie sposób, w końcu jestem zadowolona z tego co widzę, a nauki wyniesione z licznych potknięć nie poszły w przysłowiowy las.

Nie twierdzę, że wszystko co oferuje nam internet w dziale fitnessu, sportu i zdrowia jest stertą bzdur z piekła rodem, których trzeba unikać jak diabeł święconej wody. Chodzi mi o to, aby umiejętnie stosować się do wszystkich rad i informacji, na które natrafiamy. Zaufaj wykwalifikowanym trenerom z doświadczeniem. Jednak, gdy widzisz, że coś na Ciebie nie działa, idzie w odwrotnym do zamierzonego kierunku, zmień plan. Kombinuj, próbuj, testuj. Przecież, co kręci trenera X nie musi kręcić Ciebie i nie dla wszystkich “siad na boski zad”. Mój kuper przysiadów nie łyka na co zwróciłam uwagę dość późno, bo ślepo trzymałam się złotych rad, że przysiad to złoty środek, bo najlepszy, bo bez niego tyłka nie wydziergasz. Bzdura. Ciało masz jedno, słuchaj go.

Krótko na “do widzenia”

Doceń to wszystko co dla siebie robisz, każdy nawet najmniejszy progres jaki u siebie zaobserwujesz. Tym bardziej, jeśli eksperymentujesz na sobie bez opieki trenerów, dietetyków i innych magików mniejszego bądź większego kalibru. To Twoja robota, Twoje zasuwanie na treningi bez względu na to czy pluje żabskami na dworze czy pizga złem z zimna... to Twój upór i samodyscyplina, to Twoje motywacyjne kopnięcia w dupsko, gdy wymówki zaczynają wskakiwać na łeb. Uwierz w siebie. Obserwuj swoje ciało i nie stosuj bezmyślnie wszystkich fitnessowych myków. Ciesz się treningiem, to Twój czas, najbardziej skuteczny reset w ciągu dnia; baw się tym, bo to jeden z jego lepszych momentów.

Cały świat wariuje, ale Ty pozostań sobą i “nie bierz siebie tak cholernie serio”.


Niech endorfiny będą z Wami ;)