"Are u beach body ready?", czyli koszmar każdego lata

Pewnie myślisz: “kopnięta dziewucha, ledwo luty wjechał w kalendarz, a ta już o lecie”. 

Ale co zrobisz, to temat rzeka i jak to ktoś, gdzieś w internetach mądrze napisał: “New Year. Same shit”, prawda? No, a jak! Tak więc z racji tego, że odliczanie do większego plusa za oknem zaczyna rosnąć w siłę, wszystkie “bikini challenge” i “forma do lata” mają się świetnie, a umrzeć śmiercią naturalną niestety nie jest im dane… Ja do upadłego maglować będę - bądź sobą, dbaj o siebie, żyj i nie daj się zwariować!

Żyjemy w dziwnych czasach, w których wszystko musi dziać się głośno i na pełnym afiszu. Sport to już nie zdrowie, to trend obowiązkowo wmiksowany w świat Kucyków Pony. Jak chodzę po instagramie (a chodzę często ;p) to łapię się za głowę, bo z każdego kąta wyskakuje “motywacyjne” selfie “fit foczki”, która postanowiła pochwalić się całemu światu, że właśnie... przykładowo - gotuje. No i w sumie spoko, czasem miło podpatrzeć co ktoś kładzie na talerz i zaczerpnąć inspiracji do swojej michy, ale… Ale! Całe przedsięwzięcie obowiązkowo musi się zadziać z kuprem na wierzchu, aby przypadkiem żadnym oczom nie umknęło wyrzeźbione mięsko na udzie (czego ja się czepiam, przecież każda z nas zawsze stoi przy garach w samych majtach). Dzień bez #checkform dniem straconym (przegląd obowiązkowo minimum trzy razy na dobę). I do pakietu tych niezawodnych “fit motywacji” (tak ku pokrzepieniu, żeby Ci się lepiej żyło): “forma do lata sama się nie zrobi”, przecież “lato się zbliża, masz 4 miesiące na to by ich nie zmarnować”, więc “zapier...trolololo, żeby osiągnąć swój cel”, bo “od siedzenia na kanapie dupy nie zrobisz”.
Nie wiem jak Wy, ja czuję przesyt. No nic tylko kaftan i pokój bez klamek.

Mało tego. Żeby Cię pocisnąć tak jeszcze bardziej, tfu co ja plotę, zmotywować i wspomóc proces przemiany z trola w Calineczkę, koniecznie wyzwanie. Lista długa, jest w czym wybierać, jedno się kończy - zaczyna kolejne. Nie wiem jak Was, ale mnie te klimaty zwyczajnie nie biorą. No bo co potem, gdy nastanie koniec tego geniuszu? Wyzwanie przeminie, myślisz: “yolo, przetrwałam/łem ten koszmar”... wtedy przychodzi tłusty czwartek i cały pierdolnik zaczyna się od nowa ;) Ale wiesz, zjedz tego pączka, bez wyrzutów sumienia, tylko wcześniej machnij trening, wlicz pączka w makro i zredukuj węgle tego dnia, tak żeby się przypadkiem nie odłożyło.. nie zapomnij też dołączyć do wyzwania “misja: spalamy czwartkowe pączki”. No dajcie żyć.

Rozumiecie o co mi chodzi? Tyle w tym ciśnienia, stresu i spiny takiej. A mi tak się marzy, żeby to wszystko działo się na pełnym luzie. Bo jak nie zdążysz z formą do lata (ugh, nie ogarniam tego określenia) to co, skafander kosmonauty a bikini do kosza? Jak poniesie Cię z pączkami w ten czwartek czy inny wtorek, to potem na kolanach do Częstochowy? No kurczaki! I te wyzwania, to trochę taki owczy pęd fitnessu i chyba marne szanse na wyrobienie w sobie nawyku regularnej aktywności fizycznej czy zdrowej miski przez większość dni w roku. To chyba często też dzieje się tak ciutkę “na ślepo”, bez zastanowienia.

Przykładowa Maryśka, dołączyła do wyzwania, i co? No i macha te pajace (często bez rozgrzewki, bo w wyzwaniu nie przypomnieli), “30 sekund pracy, 10 sekund przerwy, tempo, tempo” 6 razy w tygodniu, a tak na dobrą sprawę chce większy i jędrniejszy poślad i nawet bicka spompować po troszku. No rzesz wyłaź z tej imprezy dziewucho, bo gdzie w tym sens?

Jednak - musi się zadziać wyjaśnienie, bo wyszłam na małego zgreda krytykującego, jakby nie było, jakąś opcję ruchu - jeśli udział w takim wyzwaniu nakręca Cię pozytywnie na cały dzień, poprawia nastrój albo i lepiej, wyrywa z objęć fotela i mobilizuje do większej aktywności w ciągu dnia - brawo. Co więcej, jeśli jesteś osobą, która po podjęciu takiego wyzwania załapała sportowy flow i do teraz pielęgnuje tego bakcyla - szanuję, tak poważnie i przybijam solidną piątkę, bo właśnie o to w tym wszystkim chodzi. Nie na chwilę, nie przez okres trwania wyzwania, tylko regularnie, okrągły rok. I już na koniec, tak żebyśmy się dobrze zrozumieli. Sam zamysł wyzwania nie jest zły, jednak to zbyt uniwersalne, może pełnić raczej funkcję dodatku, nie głównego treningowego planu (dużo ma też do gadania, czego TY tak właściwie oczekujesz). Jednak to tylko moje zdanie, zaznaczam głośno! :)

Krótko na “do widzenia”

A teraz skup się, przeczytaj uważnie i zapamiętaj:

1. Internet często kłamie i nagina rzeczywistość: tak więc, odcinaj się bez mrugnięcia okiem od treści, które sprawiają, że Twoje dobre samopoczucie dostaje po pysku. Nie ma sensu codziennie karmić się tą solidną dawką pseudo motywacji, która sprawia, że czujesz się dosłownie jak kupa.

2. Twoje ciało jest unikatowe: więc może by tak w końcu siebie polubić? Z tymi wszystkimi, często przerysowanymi przez Ciebie “defektami”. I nie porównuj siebie do innych. To czasem bardzo ciężkie, wiem, jednak konkretnie ułatwia życie!

3. Skup się na sobie i działaj: ale w swoim rytmie, bo człowiek nie szablon, na każdego działa coś innego. Naucz się więc swojego ciała, jak działa i co na nie działa. Metodą prób i błędów - tu nie ma sorry, bo tego nie przeskoczysz, jeśli chcesz świadomie, mądrze i z sukcesami na koncie, ogarniać siebie. Zaangażuj się w siebie, po swojemu. To sposób na systematyczność, nie na sezonowy romans z aktywnością fizyczną. I pamiętaj: “ If you're not excited about it, it's not the right path” - A.Hicks

A teraz myk, myk na trening i daj się kopnąć endorfince!